Er wordt naast soundtracks van films en televisieseries ook enorm veel reguliere achtergrondmuziek gecomponeerd. We doelen dan op de zogenaamde ‘elevator music’, achtergrondmuziek die je hoort in winkels en in horecagelegenheden. Dergelijke muziek wordt ook wel easy listening of loungemuziek genoemd.
Easy listening
Easy listening muziek is een bepaalde muziekstijl welke opkwam in de jaren ’50 van de vorige eeuw en wordt ook wel middle-of-the-roadmuziek of mood music genoemd. De sound van deze muziek typeert zich door catchy en ongecompliceerde melodieën met vredige en harmonieuze klanken. Over het algemeen is dergelijke muziek instrumentaal, maar er zijn ook nummers waarin gezongen wordt. Zangers zoals Roger Whittaker, Engelbert Humperdinck en Andy Williams hebben allen een stemgeluid dat perfect pas bij het muziekgenre easy listening. Easy listening muziek raakte in de loop der jaren steeds meer uit de mode, en kreeg dan ook de wat negatievere bijnaam ‘muzak’.
Een groot deel van de easy listening muziek is dus instrumentaal en bevat doorgaans orkestrale- en bigband arrangementen. De muziek is vaak duidelijk te linken aan populaire jazznummers en soft rock, echter onderscheidt het zich door het lage tempo en de meer dominant aanwezige strijkers.
Loungemuziek
In de jaren ’90 kwam er een nieuw soort easy listening op de markt onder de noemer loungemuziek. Van origine refereerde men met loungemuziek naar de achtergrondmuziek in casino’s, hotels en pianobars. Deze muziek is echt bedoeld als achtergrondmuziek met een laag volume, waarop een conversatie nog goed te voeren valt. In de loop van jaren ’90 groeide de loungemuziek echter uit tot een nieuw soort elektronische muziek met een laag tempo van maximaal 90 BPM. Eigenlijk is dit geen op zichzelf staand muziekgenre, maar is het de zogenaamde chill-out muziek, gecompleteerd met ambient, acid jazz, triphop en deep house.
De populariteit van loungemuziek deed het vooral goed rond de eeuwwisseling en dan met name in landen zoals Spanje, Frankrijk, Oostenrijk en Zuid-Duitsland. Het ontwikkelde zich daar zelfs tot een heuse lifestyle. Deze levensstijl kenmerkt zich door het rustig aan doen (take it easy) en de laid-back mentaliteit. Denk bijvoorbeeld maar eens aan de bewoners van het bijzondere eiland Ibiza. Hier werd de loungemuziek met open armen ontvangen. In loungemuziek zijn vaak Aziatische, Oosterse en Arabische klanken te horen, en is daarmee doorgaans een potpourri van Oosterse en Westerse klanken die het oor zachtjes strelen.
Saillant detail is dat veel componisten van loungemuziek hun muziek of hun artiestennaam refereren aan een station of een trein. Voorbeelden hiervan zijn Gare du Nord en Paris Saint-Germain. Beide zijn Parijse stations, maar eveneens loungebands. Het is een wilde gok, maar wellicht willen dergelijke bands refereren aan de relaxte manier van reizen die een treinreis je biedt. Ook het alsmaar door boemelen van een trein op een relaxt tempo is een mooie overeenkomst.
